Ik had bijna niet geslapen van de zenuwen. De dag ervoor was ik doorgekomen door de ene eetbui na de andere te doorstaan. Vandaag was dan echt de dag. Mijn zus ging met mij mee en dat gaf me een goed gevoel dat ik het niet alleen hoefde te doen. Wachten in de wachtkamer was slopend, klamme handen en het gevoel hebben dat je zowat omvalt van de zenuwen. We hoefden helemaal niet lang te wachten totdat we aan de beurt waren, maar de minuten die verstreken leken wel uren!

"Vertel je verhaal." zei de huisarts.

Door de zenuwen werd ik erg emotioneel. Emoties tonen is voor mij een groot probleem. Huilen doe ik dan ook niet makkelijk en uiten hoe het met mij gaat vind ik dan ook erg lastig. Ik ben meer het type die dit soort dingen voor zichzelf houdt en het graag allemaal zelf op wil lossen. Dat maakt ook dat er maar weinig mensen mij echt kennen. "Wie heb je meegebracht?" vroeg hij. "Mijn zus" zei ik. "En waarom?" "Nou dokter, omdat ik het even allemaal heel erg lastig vind!" Ik vertelde dat ik het niet meer alleen kon. Dat ik zelf dacht dat ik een eetstoornis had. Vertelde dat het eten er allemaal weer uitgespuugd moest worden, ik dagelijks te veel laxeermiddelen nam, 10/12 uur in de week ging sporten. Er geen dieet bestaat wat ik niet heb gevolgd, ik me in een cirkel bevind waar ik alleen niet uitkom. Hij stelde allemaal vragen en ik kon alleen maar denken, jij kan mij niet helpen, stuur me door en ik wil hier het liefst zo snel mogelijk weer weg! Het lag niet aan de dokter hoor, het is juist een hele fijne man. Maar ik wilde zo snel mogelijk weg.

‘‘ Ik ben meer het type die dit soort dingen voor zichzelf houdt en het allemaal graag zelf op wil lossen,,

Kliniek

Hij begon over een kliniek, de woorden daarna heb ik allemaal niet meer gehoord. Ik kon alleen maar denken, kliniek? Ik ben toch niet gek!? (Typisch gevalletje vooroordeel, die totaal niet klopt, maar daarover later meer.) 

"Waarom maakt het je zo van slag?" vroeg hij verbaasd. Bij een kliniek denk ik niet aan mensen wie een gezond bestaan hebben. Ik voelde van allerlei emoties door me heen gaan. Boos, verdrietig en een gevoel van zwakte. De opties waren ambulant, deeltijd of klinisch. "Wacht!" zei ik, "dit gaat me allemaal even te snel." Gelukkig was er nog een andere optie, ik mocht eerst naar een intern begeleider om even op adem te komen. De stap naar de huisarts was voor mij al een enorme stap.