Yes, ik heb nog twee weken.

Zweet handen, wankel op de benen, bang voor wat er komen ging. Controle verliezen en er zelf geen invloed meer op hebben. Mijn moment was gekomen. Ik had een gesprek met twee psychologen. Het gesprek was emotioneel doordat ik openingen moest maken naar situaties die er in mijn leven zijn gebeurd, maar ergens voelde het ook wel weer goed. 

‘‘Bang voor wat er komen ging, controle verliezen en er zelf geen invloed meer op hebben,,

Ze wilde mijn levensverhaal weten vanaf kinds af aan en dat het eten een probleem ging worden, mijn eetpatroon van dit moment. Het voelt raar om te weten dat ze vinden dat ik veel te weinig eet terwijl het voor mij voelt als mega veel. Het maakt me bang, het roept gevoelens op die ik niet wil voelen waardoor ik in paniek raak. Denkend aan, wat zullen ze dan van me gaan verwachten, hoeveel moet ik dan wel niet eten?

‘‘Het maakt me bang, het roept gevoelens op die ik niet wil voelen,,

Hoe ik compenseer (spugen, laxeren, vasten, sporten, lijnen) zodat ze een beeld krijgen van mijn patronen en de ernst van de eetstoornis. Zodat ze een adviesplan konden maken. Ze waren blij om te zien hoe gemotiveerd ik ben en daardoor opensta voor alles, wel gaven ze aan dat ik moest beseffen dat wanneer ik deelneem aan dit traject dat het wel echt allemaal heel anders gaat en dat dit zoals ik het vaak voel als ''het valt allemaal wel mee'' in het niet staat aan hoe ernstig ik er nu voorsta. Ze bespreken het in het team met meerdere specialisten. Moe en met gemengde gevoelens ging ik naar huis, ergens blij dat het nog 2 weken duurt voordat mijn adviesplan werkelijkheid wordt, zodat ik nog even 2 weken de controle heb. Klinkt gek, maar ik dacht: Yes! Ik heb nog 2 weken de tijd om ervoor te zorgen dat mijn beste vriend, de voor mij ideale cijfertjes, aangeeft.