Het is een cirkel waar ik 'nog' niet uit kom.
Zo'n dag dus....
Eetbuien... Ik heb ze en hoe! Ik schaamde me er dood voor, soms voel ik ze opkomen, soms kom ik er pas achter dat ik een eetbui heb wanneer het alweer voorbij is. Net als of je in een roes leeft, je er helemaal niet bewust van bent waar je mee bezig bent, wanneer je bij komt uit een eetbui en je je schuldig gaat voelen heb je het pas door. Ik voel me onrustig, geen idee waardoor het komt. Eenzaam maar niet alleen. Ik ga nadenken over eten, daarna blijft het in mijn hoofd. Kan ik aan niks anders meer denken, heb ik het niet in huis, zet ik alles aan de kant om het te gaan kopen, beland op de bank en eet alles in 1 keer op. Ik kan niet eens zeggen dat het lekker is. Het gaat zo snel naar binnen dat ik het niet eens proef. Ik voel me leeg, daardoor verdrietig en waarom?
Er was weer zo'n dag. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Onrust voel ik in mijn hele lijf. De dag ervoor heb ik eten gegeten van mijn 'verboden' lijst. Het houdt me bezig. Misschien komt het daardoor? Door de onrust ga ik alleen nog maar meer nadenken. Wat ging er mis? Ik had er van te voren zo goed over nagedacht, een plan bedacht om niet te verdwalen in mijn eetgewoontes. Het gevoel dat het niet gelukt is maakt me leeg, Ik ben blij met mijn zus Melanie, ze ziet aan me dat ik onrustig word. Ik geïrriteerd raak, mij aan alles vergrijp wat voor bijkomt, eigenlijk heel hard wil huilen maar het niet toe laat. Ze zegt er niks van, veroordeelt me er niet om. Het enige wat ze zegt is kom we gaan het bos in. Ze haalt me uit een cirkel waar ik alleen niet uit kom. Ik wil het zo graag! maar het lukt me niet alleen. Doordat ze me op andere gedachten brengt kan ik mezelf weer herpakken en doorbreek ze de cirkel. Ik hoop dat er een dag komt dat ik geen eten meer nodig heb om de leegte in mij weg te nemen. En kan begrijpen waar het vandaan komt. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ik ben nooit alleen, maar de leegte in mezelf maakt me alleen.