...

Nu anderhalf jaar geleden, kwam het moment dat ik lichamelijk en geestelijk op was! Ik geen andere mogelijkheden meer zag dan knetterhard aan mezelf werken of het was klaar, maar dan ook echt klaar. Door de twee meest waardevolle meisjes in mijn leven koos ik voor het eerste. Motivatie voor mijzelf had ik nog niet gevonden maar die twee mooie, lieve slimme en eigenwijze meisjes verdienden beter! ik geloofde erin dat dat een goed begin kon zijn om een andere weg in te slaan. Vanuit daar zou ik de motivatie voor mezelf wel vinden. Wat was het een mooi 1,5 jaar, zwaar kan ik je vertellen, echt alles maar dan ook echt alles moest op de schop. Hoe moest ik weer normaal leren eten, niet meer compenseren, ontdekken wie ben ik, wie wilde ik zijn, wat vond ik zelf leuk, wat wilde ik met mijn toekomst, wat droeg ik uit, wat wilde ik uitdragen? Welke overtuigingen had ik, welke overtuigingen waren van mezelf, welke wilde ik houden, welke wilde ik loslaten, wat waren mijn waarden, mijn grenzen en hoe kon ik ervoor zorgen dat de trauma's uit mijn verleden mijn dagelijkse leven niet meer beïnvloede . Hoe kreeg ik de regie weer terug over mijn eigen leven? Diepe dalen, hoge pieken om uiteindelijk de middenweg weer te vinden. Mega dankbaar voor alles wat ik heb mogen leren. Leren van anderen, maar jezelf opnieuw mogen leren kennen is het mooiste pad dat je kunt kiezen. En weetje? je bent nooit uitgeleerd. Ik kan nu misschien wel zeggen dat ik geen eetstoornis meer heb en dat ik hem niet meer nodig heb. Maar iedereen ervaart stress momenten in zijn of haar leven. Zo nu en dan, gebeuren er dingen. Dingen waarmee je hebt te dealen. Ik zie het nu als een graadmeter, die weergeeft hoe het met mij ervoor staat. Ik herken en erken maar handel er niet meer na, wel op een gezonde manier maar niet meer door mijn emoties er letterlijk uit te spugen.

Ik heb geleerd wat emoties waren, waar ze voor stonden en hoe ik er mee om kon gaan. Een waardevol proces.