Mindfuck!

25-11-2018

Ik dacht dat als er iets goed zit is het wel de kijk naar mijn lichaam, maar er bleek alles mis te zijn aan de kijk naar mijn lichaam. Ondertussen was ik er al wel achter gekomen dat wanneer ik naar mijn foto's keek ik wel kon zien dat ik een normaal postuur had, maar wanneer ik in de spiegel keek zag ik toch echt wat anders. Hoe goed ik mezelf ook probeerde te overtuigen dat ik er mocht zijn, dat ik een normaal figuur had lukte dat in de spiegel gewoon niet! Wanneer ik kleren aan had vond ik dat ik er mocht zijn, wanneer ik mijn kleren uit had vond ik van alles van mezelf en was ik over een heleboel dingen niet tevreden of walgde ik er gewoon van en brachten de littekens op mijn lichaam me weer terug naar vervelende herinneringen. Ik neem jullie mee in mijn reis naar een beter zelfbeeld, of liever gezegd een realistisch zelfbeeld.

'Lief zijn voor jezelf, zorgt ervoor dat je er met andere ogen naar kunt kijken'

Mijn eerste opdracht wat betreft mijn zelfbeeld vergeet ik dan ook nooit meer. Ik mocht een foto opdracht doen dit was begin mei, vele van jullie zullen denken wat is daar nou zo lastig aan? Maar foto's zijn niet mijn ding. En al helemaal niet wanneer anderen foto's van mij maken, op de een of andere manier had ik dan het gevoel dat ik de controle kwijt raakte, waardoor ik volledig in paniek raakte. In mijn omgeving weten mijn vrienden dat ze nooit zomaar een foto van mij mogen maken, doen ze dit wel wil ik het zien, moet het aan vele eisen voldoen voordat het goedgekeurd kan worden. Op deze foto kan ik gelukkig weer een beetje gespannen lachen, maar 5 min ervoor was ik volledig in paniek, trilde mijn hele lichaam en had ik het gevoel dat ik elk moment neer kon vallen. De opdracht was stel vragen op waarvan jij graag wil weten hoe de groep over jou denkt en beantwoord deze vragen zelf ook. Vragen als wat zou je denken wanneer je mij op straat tegen zou komen, wat vinden jullie van mijn uitstraling, hoe kijken jullie naar mijn figuur, wat valt je op? Je kunt natuurlijk al nagaan dat ik de vragen heel anders had beantwoord dan mijn mede groepsgenoten. Ik twijfelde aan of ze wel eerlijk waren, maar goed 9 verschillende mensen gaven antwoorden met veel overeenkomsten zonder dat ze overlegd hadden, dus ik gaf het voordeel van een twijfel. De maanden erna heb ik nog vaak de antwoorden terug gelezen. Ik had ondertussen wel een betere kijk op mijn lichaam, maar dacht nog steeds naakt zie ik er anders uit. En bij die gedachtes maakte mij intens verdrietig. 

''Ik dacht als eerste, dan moet ik mijn ideaal beeld aanpassen'

Hoe ik keek naar mijn lichaam was mij nu wel duidelijk. Nu was het de kunst om het beeld weer realistisch te maken. dus gingen we voor een touwtjes opdracht. Hier zie je een foto van 3 touwen. Dit is mijn buik omvang rond mijn navel. Als eerste moest ik een touw neerleggen waarvan ik dacht dat mijn omvang zou zijn, dit is het rode touw. Daarna moest ik een touw neerleggen hoe ik wilde zijn, wanneer ik tevreden was, dit is het gele touwtje. En als laatste werd ik met het groene touw opgemeten, waaruit bleek dat ik nog binnen mijn ideaal beeld viel. Je zou denken dat ik blij was? Ik dacht als eerste, dan moet ik mijn ideaal beeld ( gele touw) aanpassen. Ook naar deze foto heb ik nog vaak terug gekeken de afgelopen maanden, met de gedachte met geel zou ik al tevreden zijn.

Nog meer mindfuck!

Teken jezelf zoals je denkt dat je eruit ziet. Dit heb ik gedaan met zwarte stift. Sorry tekenen is niet mijn sterkste kant haha, maar dit geeft wel een beeld over hoe ik naar mezelf keek. Wanneer ik nu weer naar de foto kijk moet ik heel hard lachen maar toen ik de tekening moest maken was ik er echt van overtuigd dat ik zulke heupen had. Toen ik klaar was moest ik strak tegen de muur aan gaan staan zodat ze mij exact na konden tekenen, de punt van de stift raakte mijn lichaam zodat ik achteraf niet kon zeggen dat er geknoeid was met de tekening. Wow wat een verschil, ik kon het bijna niet geloven maar het maakte me weer heel verdrietig omdat ik niet kon geloven dat mijn beeld zo anders was dan de werkelijkheid. 





Twee maanden geleden heb ik dezelfde opdracht nog een keer gedaan, dit keer van mijn heupen. Geel is wat ik denk dat mijn omvang is, rood wat mijn ideaal beeld is en groen is de daadwerkelijke omvang van mijn heupen. Gek genoeg dacht ik nu niet zoals een paar maanden daarvoor, ik moet mijn ideaal beeld aanpassen, maar nu was ik juist opgelucht dat mijn daadwerkelijke omvang bijna overheen kwam met mijn ideaal beeld. Ik hoefde dus niet meer te veranderen.

'Met kleren aan was ik gelukkig met mezelf, zonder kleren kon ik mezelf nog steeds niet aankijken'

Ik was tevreden met mezelf wanneer ik in de spiegel keek, ik was trots op mezelf wat ik ondertussen allemaal al bereikt had en vond oprecht dat ik er mocht zijn. Maar elke ochtend als ik wakker werd, stond ik naakt voor de spiegel. Ik kon er of niet naar kijken, of keek er nog steeds naar met heel veel verdriet en afschuw, herinneringen zorgden er dagelijks voor dat ik niet op de goede manier naar mezelf kon kijken, me soms af vroeg of het ooit beter zou worden? Aan sommige delen van mijn lichaam had ik traumatische herinneringen aan, hiervoor besloten we aparte therapie te doen zodat ik van al mijn trauma's af zou komen, zodat ik het uiteindelijk een plekje kon geven. Dit hielp enorm. Een opdracht was dan ook in mijn ondergoed voor de spiegel te gaan staan. op de afstand dat voor mij oké was. Ik was gewend elke ochtend zo dicht mogelijk bij de spiegel te gaan staan, dus dit deed ik hier ook. Ik was er helemaal niet mee bezig dat er tegelijkertijd 9 andere mensen ook naar mij stonden te kijken. Ik zat vol in mijn emoties. Het maakt mij ook niks uit wat een ander van mij vind, het oordeel dat ik er zelf over had daar wilde ik van af. Ik moest benoemen wat ik er niet mooi aan vond en daarna moest ik mijn lichaam een compliment geven. 1 van de andere vroeg aan mij waarom ik zo dichtbij stond, of dat helpend was? Ik had geen idee, ik deed het al jaren lang elke dag. Steeds verder moest ik van de spiegel af gaan staan, tot dat mijn beeld van mijn lichaam oké was voor mijn gevoel. De eerste keer was het vanaf 4 meter afstand, de keren erna kon ik steeds dichterbij gaan staan omdat ik blij was met mezelf, en er anders naar kon kijken. Al die jaren dat ik zo dichtbij stond was ik zo gefixeerd op de delen die ik niet mooi vond, dat ik de dingen die ik wel mooi vond niet meer zag. Vandaag de dag kan ik ook weer dicht voor de spiegel staan, en vind ik mezelf naakt ook heel mooi en heb ik geaccepteerd dat ik dingen ook gewoon minder mooi mag vinden, zonder er een oordeel over te hebben. 

"Focus je op de mooie kanten van jouw lichaam, dan worden de minder mooie kanten vanzelf mooi"

Mijn eigen foto album :)


Nog 1 van de opdrachten wat betreft mijn zelfbeeld die ik graag met jullie wil delen is mijn eigen foto album. Ik had geen foto album! Ik ben de derde die geboren is, en ik denk dat velen dit wel herkennen, de eerste heeft 4 boeken vol, de tweede heeft 2 boeken vol en de derde heeft een boek met enkele foto's en dan de nadruk op enkele. Niet dat ik dat mijn moeder kwalijk neem, in tegendeel ik als moeder van 2 kinderen begrijp dat wel. Dat werkt gewoon zo. Maar dat neemt niet weg dat het me wel verdrietig maakte, ondanks dat ik het begreep. Alleen het uitzoeken van de foto's heeft me heel veel gebracht. Ik moest opzoek gaan bij mijn ouders, had vrienden en fam naar foto's gevraagd die ze nog hadden. Een paar jaar geleden was ik zo in gevecht met mezelf dat ik de meeste foto's waar ik niet meer naar wilde en kon kijken had verscheurt, dus er was een kans aanwezig dat mijn album leeg zou blijven. Gelukkig vond ik nog wel van alles op zolder. Hierdoor bracht het me weer naar vele momenten in mijn leven waar ik erg verdrietig was. Maar ook naar veel momenten waar ik wel gelukkig was en die was ik even vergeten. Door op deze manier een tijdlijn te maken wist ik weer waar ik nog tegen aanliep en waar ik nog aan moest werken. De dag dat ik mijn leven door middel van foto's moest laten zien aan mijn mede groepsgenoten zorgde voor veel spanning, angst en verdriet, maar uiteindelijk kan ik nu wel met een andere kijk, kijken naar mijn verleden. En vind ik de foto's die ik voor een paar jaar geleden echt afschuwelijk vond nu oprecht weer mooi. 

De lessen die ik geleerd heb, daar ben ik dankbaar voor!


Vandaag de dag kijk ik met hele andere ogen naar mijn lichaam, ben ik er enorm blij mee! Ik omarm haar met heel veel liefde, ze is krachtig en heeft mij het mooiste gegeven wat ik ooit zou kunnen krijgen, 2 mooie kinderen. Daarnaast helpt ze mij, geeft ze aan wat ik nodig heb waardoor ik nu wel naar mijn lichaam wil luisteren. De les die mij het meest geholpen heeft is, focus je op de mooie kanten van jouw lichaam, dan worden de minder mooie kanten vanzelf mooi. 



Lief zijn voor jezelf, dat is het enige dat telt.

© 2018 Eetstoornis blog. Gemaakt door Nicole Roes
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin